ਈ-ਰਸਾਲਾ (e Magazine)

ਤਪਸ਼ਾਂ ਦੇ ਬਿਨ ਬਰਫ਼ਾਂ ਨੇ ਕਦ ਬਣ ਪਾਣੀ ਵਗ ਤੁਰਨਾ ਸੀ। ਬਿਨ ਪਾਣੀ ਦੇ ਰੇਤਾ, ਪੱਥਰ ਦੂਰ ਤਕ ਨਹੀਂ ਰੁੜ੍ਹਨਾ ਸੀ। ਬਿਹਬਲ ਨਦੀਆਂ ਦਾ ਪਾਣੀ ਜੇ ਸਾਗਰ ਵੱਲ ਭੱਜਦਾ ਨਾ, ਖੜੇ-ਖੜੋਤੇ ਕੰਢਿਆਂ ਵੀ ਨਾ ਆਪ-ਮੁਹਾਰੇ ਖੁਰਨਾ ਸੀ। ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਬੁਲਡੋਜ਼ਰ

ਨਵਾਂ ਹੀ ਚੜ੍ਹਾਤਾ ਚੰਨ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਚਿੱਟਾ ਵੇਚਦੇ ਪੁਲਸੀਏ ਫੜ ਲਏ ਖਬਰ ਅਖਬਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਛੱਪ ਗਈ ਤੂੰ ਵੀ ਭਗਵੰਤ ਸਿੰਹਾਂ ਇਸ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹ ਲੈ ਪਹਿਲਾਂ ਵੇਚਣਾ ਤੇ ਫਿਰ ਸੀ ਫੜਨਾ ਪ੍ਰਮੋਸ਼ਨ ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਸੀ ਉੱਪਰ ਚੜਨਾ ਢੰਗ ਇਹੋ ਜਿਹਾ ਸੀ ਇਹਨਾਂ ਨੇ ਘੜਨਾ

ਭਾਵੇਂ ਹੋਵੇ ਪੁਲਿਸ ਤੇ ਭਾਵੇਂ ਹੋਵੇ ਸਰਕਾਰ ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਸੁਣਦੇ ਹਾਂ ਇਹੋ ਵਾਰ ਵਾਰ ਬਖਸ਼ੇ ਨਹੀਂ ਜਾਣਗੇ ਅਪਰਾਧੀ ਤੇ ਗਦਾਰ ਕੁਰਸੀ ਉਤੇ ਬਹਿ ਕੇ ਇਹ ਸਬਦ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਫਿਰ ਕੀ ਵੱਡੇ ਵੱਡੇ ਮਾਇਆ ਉਤੇ ਡੁੱਲ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਜਦ ਚੋਰ ਤੇ ਕੁੱਤਿਆ

ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਅਨਮੋਲ ਖਜ਼ਾਨਾ ਹੈ। ਕੁਦਰਤ ਵੱਲੋਂ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਇੱਕ ਵਡਮੁੱਲੀ ਦਾਤ ਹੈ। ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦੀ। ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਵਾਰ ਮਿਲਦੀ ਹੈ । ਇਹ ਹੁਣ ਸਾਡੇ ਉੱਤੇ ਨਿਰਭਰ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਖੂਬਸੂਰਤ

ਸੋਚ ਦੇ ਜੰਗਲੀਂ ਕਿਤੇ ਗੁੰਮ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ ਆਦਮੀ। ਉਲਝਣਾਂ ਵਿਚ ਉਲਝ ਕੇ ਸੁੰਨ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ ਆਦਮੀ। ਅੱਜ ਉਹ ਲੋੜਾਂ ਦੀ ਅਪੂਰਤੀ ਦਾ ਹੋ ਕੇ ਸ਼ਿਕਾਰ, ਥੋੜ੍ਹਾ ਕੁਝ ਪਾ ਕੇ ਬਹੁਤਾ ਕੁਝ ਖੋ ਰਿਹਾ ਹੈ ਆਦਮੀ। ਬੇਸ਼ਕ ਨਵੇਂ ਜ਼ਮਾਨੇ ਦੀ ਨਵੀਂ ਰੌਸ਼ਨੀ 'ਚ

ਮਾਂ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਵਿਆਹੀ ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਸ਼ਹਿਰ ਨੀ ਜਿੱਥੇ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਹੁੰਦਾ ਨਾ ਹੋਵੇ ਕਹਿਰ ਨੀ ਭਰਾ ਭਰਾਵਾਂ ਨਾਲ ਨਾ ਰੱਖਦੇ ਹੋਣ ਵੈਰ ਨੀ ਦਿਨ ਰਾਤ ਹੀ ਰੱਬ ਤੋਂ ਮੰਗਦੇ ਹੋਣ ਖੈਰ ਨੀ ਮਾਂ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਵਿਆਹੀ ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਸ਼ਹਿਰ ਨੀ ਜਿੱਥੇ ਰਲ ਮਿਲ ਕੇ

ਚੁੰਨੀ ਤੇ ਪੱਗ ਦੋਵੇਂ ਔਰਤ ਤੇ ਮਰਦ ਦੇ ਸਿਰ ਦੇ ਤਾਜ਼ ਹੁੰਦੇ ਹਨ |ਬੱਚਾ ਜਦੋ ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ ਸਮਝਦਾਰ ਹੋਣ ਲਗਦਾ ਹੈ |ਉਸ ਸਮੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਇਹ ਚਰਚਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ਕਿ ਕਾਕਾ ਹੁਣ ਜਵਾਨ ਹੋਣ ਲਗ ਪਿਆ ਹੈ |ਇਸ ਦੀ ਪੱਗ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਰਸਮ ਕਰ ਲਈਏ |ਫਿਰ

ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਕਾਵਾਂ ਮੇਰੇ , ਚੁੰਜਾ ਨਾ ਮਾਰ ਉਏ ਅੱਲਾ ਦੇ ਕਰਨੇ ਮੈ ਤਾਂ, ਹਾਲੇ ਦੀਦਾਰ ਉਏ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਕਾਵਾਂ ਮੇਰੇ। ...................... ਹੱਡੀਆਂ ਤੋਂ ਲਾਹ ਕੇ ਮੇਰਾ ਖਾ ਲੈ ਤੂੰ ਮਾਸ ਕਾਵਾਂ ਤੂੰ ਮੰਨ ਲੈ ਅਰਜੋਈ ਮੇਰੀ ਤੇਰੇ ਮੈ ਵਾਸਤੇ

ਸਾਝੀਂ ਧਰਤੀ ਸਾਝਾਂ ਅੰਬਰ ਸਾਝੀਂ ਸਾਡੀ ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਮਾਖਿਓਂ ਮਿੱਠੇ ਬੋਲ ਨੇ ਏਹਦੇ ਜਿਓਂ ਦੁੱਧ ਵਿੱਚ ਮਿਸ਼ਰੀ ਘੋਲੀ ਗੁਰਮੁੱਖੀ ਦੇ ਵਾਰਸਿ ਹਾਂ ਅਸੀ ਗਭਰੂ ਪੁੱਤ ਪੰਜਾਬੀ ਗਿੱਧੇ ਲੁੱਡੀ ਭੰਗੜੇ ਪਾਈਏ ਪਾਉਣ ਦੇ ਅਸੀ ਹਿਸਾਬੀ ਕਿੰਨੇ ਸੋਹਣੇ ਨੱਚਦੇ

ਗ਼ਲ ਲਈ ਤੂੰ ਮੰਗਦੀ ਮਾਲਾ, ਮੋਤੀ ਦੱਸ ਮੈ ਂ ਕਿਥੋ ਂ ਭਾਲਾ , ਐਧਰ ਰਾਵਣ ਵੱਸਦਾ, ਓਧਰ ਵੱਸਦਾ ਕੰਸ, ਨੀ ਂ ਮੈ ਂ ਮੋਤੀ ਕਿਥੋ ਭਾਲਾ , ਮੋਤੀ ਤਾਂ ਚੁਗ ਗਏ ਹੰਸ। ਜ਼ਹਿਰ ਘੋਲਤੀ ਵਿੱਚ ਪਿਆਰਾਂ , ਘਰ ਘਰ ਵਿੱਚ , ਦੇਖ ਪਈਆਂ ਖਾਰਾਂ , ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਤੇ