ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਦੇ ਪੁੱਤਰੋ ਧੀਓ, ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਦਾ ਕਰੋ ਸਤਿਕਾਰ।
ਮਾਂ ਕਿਤੇ ਰੁੱਸ ਨਾ ਜਾਵੇ, ਵੇਖਕੇ ਤੁਹਾਡਾ ਦੁਰ ਵਿਵਹਾਰ।
ਸਕੀ ਮਾਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਜਦੋਂ ਮਤਰੇਈ ਦੇ ਗੁਣ ਗਾਵੋਂਗੇ,
ਮਾਂ ਫੇਰ ਕਿਵੇਂ ਨਾ ਕਲਪੇਗੀ, ਸੀਨੇ ਅੱਗ ਜਦੋਂ ਲਾਵੋਂਗੇ,
ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਜੋ ਜਾਂਦੇ, ਧਰਤੀ ਮਾਂ ’ਤੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ ਭਾਰ,
ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਕਿਤੇ ਰੁੱਸ ਨਾ ਜਾਵੇ...।
ਰਾਤੀਂ ਤੱਕੀਏ ਜੇ ਰੱਬ ਦੇ ਪਿਆਰਿਆਂ ਦੇ ਵੱਲ।
ਰਹਿਣ ਸੁਰਤ ਟਿਕਾਈ ਚੰਨ, ਤਾਰਿਆਂ ਦੇ ਵੱਲ।
ਰਜ਼ਾ ਰੱਬ ਦੀ ਜੋ ਰਹਿੰਦੇ ਭਾਵੇਂ ਦੁੱਖ ਘਣੇ ਸਹਿੰਦੇ,
ਕਦੇ ਝਾਕਦੇ ਨਹੀਂ ਉੱਚਿਆਂ ਚੁਬਾਰਿਆਂ ਦੇ ਵੱਲ।
ਜਗ ਵਾਲਿਓ ਸੁਣੋ ਸੁਣਾਵਾਂ,ਮੈਂ ਕੁੱਝ ਕੁ ਸੱਚੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਨੂੰ।
ਜਗ ਨੂੰ ਏਹਦੀ ਲੋੜ ਹੈ ਹੁੰਦੀ,ਖੁਰਾਕ ਦੀ ਜਿੱਦਾਂ ਮੱਲਾਂ ਨੂੰ।
ਹੁਸਨ ਜਵਾਨੀ ਮਾਪੇ ਕੇਰਾਂ,ਜ਼ਿਦਗੀ ਦੇ ਵਿੱਚ ਮਿਲਦੇ ਨੇ।
ਸਾਂਭ ਲਏ ਜਿਸ ਨੇ ਤਿੰਨੇ ਲੋਕੋ,ਵਾਂਗ ਗੁਲਾਬ ਦੇ ਖਿਲਦੇ ਨੇ।
ਕਿਸੇ ਦੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦਾ,ਭੁੱਲ ਕੇ ਵੀ ਨਾ ਕਰੋ ਘਾਣ।
ਜਿਵੇਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ ਤੁਸੀਂ ਮਾਣ,ਉਹ ਵੀ ਚਾਹੁੰਦੇ ਓਵੇਂ ਮਾਣ।
ਫੱਟ ਤਲਵਾਰ ਦੇ ਸੀਤੇ ਜਾਂਦੇ,ਫੱਟ ਜ਼ੁਬਾਨ ਦੇ ਜੁੜਦੇ ਨਾ।
ਜਿਹੜੇ ਸ਼ਬਦ ਮੂੰਹੋਂ ਨਿਕਲੇ,ਮੁੜਕੇ ਕਦੇ ਵੀ ਮੁੜਦੇ ਨਾ।
ਬਚਪਨ ਦੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਯਾਦ ਕਰਕੇ, ਦਿਲ ਠੰਢੇ ਹੌਂਕੇ ਭਰਦਾ ਏ।
ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਗਲੀਆਂ’ਚ ਗੇੜਾ ਲਾਵਾਂ.ਬੜਾ ਹੀ ਜੀਅ ਕਰਦਾ ਏ।
ਬਚਪਨ ਦੇ ਸਾਥੀ ਯਾਦ ਨੇ ਆਉਂਦੇ,ਕਿੱਥੇ ਗਿਓਂ ਜਾਣੀ ਬੁਲਾਉਂਦੇ।
ਇੱਕ ਪਲ ਵੀ ਨਾ ਪਰੇ ਸੀ ਹੁੰਦੇ,ਹੁਣ ਕਿਓਂ ਤੈਨੂੰ ਯਾਦ ਨ੍ਹੀਂ ਅਉਂਦੇ।
ਐਨਾ ਕੋਰਾ ਕਰਾਰਾ ਹੋ ਕੇ, ਦੱਸ ਤੇਰਾ ਕਿਵੇਂ ਹੁਣ ਸਰਦਾ ਏ ।
ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਗਲੀਆਂ ‘ਚ..........................................।
ਮਾਰ ਕੇ ਛਾਲਾਂ ਲੰਘ ਗਈ ਸੱਤ ਸਮੁੰਦਰੋਂ ਤੋਂ ਪਾਰ ਪੰਜਾਬੀ ਏ
ਮਾਂ ਦਿਆਂ ਪੁੱਤਰਾਂ ਰਲ ਮਿਲ ਕੱਢਤੀ ਘਰੋਂ ਬਾਹਰ ਪੰਜਾਬੀ ਏ
ਮਾਰ ਕੇ ਛਾਲਾਂ ਲੰਘ ਗਈ ਸੱਤ ਸਮੁੰਦਰੋਂ ਤੋਂ ਪਾਰ ਪੰਜਾਬੀ ਏ ...
ਅੱਜਕਲ ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਪੰਜਾਬੀ ਨੂੰ ਭੁਲਦੇ ਜਾਂਦੇ ਪੁੱਤ ਧਨਾਢਾਂ ਦੇ
ਜਿਹੜੀ ਤੋੜੇ ਰਿਸਤੇ ਨਾਤੇ ਕੀ ਕਰਨਾ ਇਹੋ ਜਿਹੀਆਂ ਕਾਢਾਂ ਦੇ
ਸਿੱਧੀਆਂ ਗੁਰੂਆਂ ਨਾਲ ਕਰਾਉਂਦੀ ਗੱਲਾਂ ਇੱਕਤਾਰ ਪੰਜਾਬੀ ਏ
ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਦੂਰ ਨਾ ਨੱਸ।
ਮੇਰਾ ਕੋਈ ਕਸੂਰ ਤਾਂ ਦੱਸ।
ਹੁਣ ਜੇ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਨਹੀਂ,
ਮੇਰੇ ’ਤੇ ਜਿੰਨਾ ਮਰਜ਼ੀ ਹੱਸ।
ਹੱਸਣ ਦਾ ਕੋਈ ਹਰਜ਼ ਨਹੀਂ,
ਪਰ ਤੂੰ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦੀ ਦੱਸ?
ਦਿਲ ਮੇਰੇ ਤਕ ਪਹੁੰਚ ਕਰੀਂ,
ਲਾਈ ਬੈਠਾ ਪਿਆਰ ਦੀ ਕੱਸ।
ਅੱਤ ਚੁਕਣੀ ਵੀ ਚੰਗੀ ਨਹੀਂ,
ਏਥੇ ਹੀ ਹੁਣ ਕਰਦੇ ਬੱਸ।
ਆਪਣੇ ਹੀ ਮਤਲਬ ਦੇ ਲਈ,
ਪਾਈ ਰੱਖਿਆ ਏ ਘੜਮੱਸ।
ਮੈਂ ਵੀ ਸਾਂ ਕਦੀ ਨਵੀਂ ਨਕੋਰ।
ਹਿਰਨਾਂ ਵਰਗੀ ਸੀ ਮੇਰੀ ਤੋਰ।
ਲੋਕੀਂ ਮੈਨੂੰ ਫੀਏਟ ਪਏ ਕਹਿਣ।
ਅੰਬੈਸਡਰ ਮੇਰੀ ਹੈ ਵੱਡੀ ਭੈਣ।
ਮਾਲਕ ਮੈਨੂੰ ਪਿਆਰ ਸੀ ਕਰਦਾ।
ਹੱਥ ਕੋਈ ਲਾਵੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਰਦਾ।
ਹਰ ਦਮ ਰੱਖਿਆ ਮੈਨੂੰ ਸ਼ਿੰਗਾਰ।
ਪੁੱਤਰਾਂ ਵਾਂਗਰ ਕਰਿਆ ਪਿਆਰ।
ਮੈਂ ਵੀ ਹਰ ਮੁਸੀਬਤ ਸੀ ਝੱਲੀ।
ਨਗੋਰੀ ਬਲਦ ਦੇ ਵਾਂਗਰ ਚੱਲੀ।
ਜਿੱਧਰ ਤੋਰਿਆ ਓਧਰ ਤੁਰ ਪਈ।
ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਮੱਚੀ ਹੋਈ ਹਾਹਾਕਾਰ ਹੈ ਵੇਖੋ।
ਤਰ ਉੱਤੇ ਲੂਣ ਘਸਾਉਂਦੀ ਇਹ ਸਰਕਾਰ ਹੈ ਵੇਖੋ।
ਬੋਲੀ ਭੁੱਲ ਗਏ ਸਾਰੇ ਜੋ ਮੋਹ ਪਿਆਰ ਵਾਲੀ ਸੀ,
ਕਿਉਂ ਹਰ ਇਕ ਮੂੰਹ ਵਿਚੋਂ ਹੁਣ ਕਿਰਦੇ ਅੰਗਾਰ ਹੈ ਵੇਖੋ।
ਕਹਿਰ ਕੁਦਰਤੀ ਆਖਾਂ ਜਾਂ ਇਹ ਥੋਪਾਂ ਸਿਰ ਬੰਦਿਆਂ ਦੇ।
ਜੋ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਵਿਲਕ ਰਹੇ ਪ੍ਰਵਾਰ ਹੈ ਵੇਖੋ।
ਜੋ ਬੇਦੋਸੀਆਂ ਲਾਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਵੇਖ ਦਿਲ ਪਸੀਜਦੇ ਨੀ,
ਸਦਾ ਲਗਦੀ ਏ ਚੰਗੀ ਸਾਨੂੰ ਪਿਆਰਿਆਂ ਦੀ ਗੱਲ।
ਜਦੋਂ ਕਰਦੇ ਉਹ ਅਜਬ ਨਜਾਰਿਆਂ ਦੀ ਗੱਲ।
ਹੁੰਦੀ ਕਾਬਲੇ ਤਾਰੀਫ ਉਸ ਨਦੀ ਦੀ ਹੈ ਚਾਲ,
ਜਿਹੜੀ ਮੰਨ ਕੇ ਹੈ ਚਲਦੀ ਕਿਨਾਰਿਆਂ ਦੀ ਗੱਲ।
ਜਿਹਨਾਂ ਸਿਖੀ ਤਰਕੀਬ ਕਿੱਦਾਂ ਜਿੰਦਗੀ ਬਿਤਾਉਣੀ,
ਕਦੇ ਮਨਦੇ ਨਾ ਬੰਦਿਆਂ ਹੰਕਾਰਿਆਂ ਦੀ ਗੱਲ।
ਜਿਹੜੇ ਆਸਾਵਾਦੀ ਹੋਣ, ਕਦੇ ਨੇਰ੍ਹੇ ‘ਚ ਨਾ ਰੋਣ,
ਰਹਿਣ ਕਰਦੇ ਉਹ ਚਾਨਣ ਮਨਾਰਿਆਂ ਦੀ ਗੱਲ।