ਤੂੰ ਹਰ ਥਾਂ ਜਾਵੇਂ ‘ਕੱਲਾ ਵੇ,
ਸਾਥੋਂ ਛੁਡਾਕੇ ਪੱਲਾ ਵੇ,
ਹੁਣ ਕੋਈ ਸੁਣਨੀ ਨਾ ਮਜ਼ਬੂਰੀ ਵੇ।
ਕਿਸਾਨ ਮੇਲਾ ਐਂਤਕੀ ਮਾਹੀਆ,
ਵੇਖਣਾ ਅਸਾਂ ਜ਼ਰੂਰੀ ਵੇ।
ਕਵਿਤਾ/ਗੀਤ/ਗਜ਼ਲ
ਇਹ ਕੈਸਾ ਵੱਕਤ ਆ ਰਿਹਾ।
ਬੰਦਾ ਖੁਦ ਤੋਂ ਘਬਰਾ ਰਿਹਾ।
ਹਰ ਇਕ ਫੋਕੀ ਸ਼ੋਹਰਤ ਵਿਚ,
ਅਪਣਾ ਪਣ ਭੁਲਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ।
ਮੋਹ ਮੁਹੱਬਤ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ,
ਨੂੰ ਇਹ ਪੈਸਾ ਹੀ ਖਾ ਰਿਹਾ।
ਗੀਤ ਸੁਰ ਅਵਾਜੋਂ ਸੱਖਣਾ,
ਗਾਇਕ ਟੀ ਵੀ ਤੇ ਗਾ ਰਿਹਾ।
ਸੱਚ ਗਲੋਂ ਤੰਦੀ ਦੱਸ ਕਿਵੇਂ ਲਾਵ੍ਹਾਂਗੇ।
ਹੱਕਾਂ ਖਾਤਰ ਜੇ ਨਾ ਰੌਲਾ ਪਾਵਾਂਗੇ।
ਮੁਨਸਫ ਪੂਰੇ ਪੱਖ ਜਦੋਂ ਅਪਰਾਧੀ ਦਾ,
ਜੇਲ ’ਚ ਬਿੰਨ ਗੁਨਾਹ ਉਮਰ ਲੰਘਾਵਾਂਗੇ।
ਸੱਜਣ ਹੀ ਜਦ ਪਾਸਾ ਵੱਟਣ ਲੱਗ ਪਏ,
ਕਿਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦਾ ਦਰਦ ਸੁਣਾਵਾਂਗੇ।
ਮਾਪੇ ਹਰ ਪਲ ਜਿਉਂਦੇ ਰਹਿਣ ਦੁਆਵਾਂ ਵਿਚ।
ਪਰ ਇਤਫ਼ਾਕ ਨੀਂ ਦਿਸਦਾ ਭੈਣ ਭਰਾਵਾਂ ਵਿਚ।
ਬੱਚਿਆਂ ਖ਼ਾਤਰ ਮਾਪੇ ਕੀ ਕੁਝ ਕਰਦੇ ਨਹੀਂ,
ਜ਼ਫ਼ਰ, ਮਿਹਨਤਾਂ ਜਾਲਣ ਧੁੱਪਾਂ, ਛਾਵਾਂ ਵਿਚ।
ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਵੇਲੇ ਆਪਣੇ ਪਰਖੇ ਜਾਣ ਸਦਾ,
ਦਿਲ ਦਹਿਲਾਏ ਕਰੋਨਾ ਸਮੇਂ ਸੇਵਾਵਾਂ ਵਿਚ।
ਸ਼ੋਂਕ ਨਾਲ ਕੀਤੀ ਸੇਵਾ ਆਉਂਦੀ ਸਦਾ ਰਾਸ ਏ।
ਬੱਧੇ ਰੁੱਧੇ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਕਰਦਾ ਨਿਰਾਸ ਏ।
ਹਰ ਕੰਮ ਲੋੜਦਾ ਤਵੱਜੋ ਪੂਰੀ ਮਨ ਦੀ,
ਟਾਲ਼ਾ ਵੱਟ ਬੰਦਾ ਕਦੇ ਹੁੰਦਾ ਨਹੀਓਂ ਪਾਸ ਏ।
ਘੱਟ ਹੀ ਉਦਾਹਰਣਾਂ ਨੇ ਸੱਚੀ ਸੁੱਚੀ ਸੇਵਾ ਦੀਆਂ,
ਸੱਚੀ ਸੇਵਾ ਸੰਗ ਮਨ ਹੁੰਦਾ ਪ੍ਰਗਾਸ ਏ।
ਲਿਖ ਤੂੰ ਗੀਤ ਤੇ ਗਜ਼ਲਾਂ, ਭਾਵੇਂ ਤੂੰ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਲਿਖ।
ਧੁੱਪ ’ਚ ਬਲਦੇ ਬਿਰਖਾਂ ਲਈ ਪਰ, ਠੰਢੀਆਂ ਕੁਝ ਹਵਾਵਾਂ ਲਿਖ।
ਕੋਹਲੂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਪੀੜ ਕੇ ਕੱਢੇ ਸਾਡੇ ਲਹੂ ਪਸੀਨੇ ਨੂੰ,
ਰੱਖਿਆ ਕਿਹੜੇ ਬੈਂਕਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਉਹਦਾ ਨੂੰ ਸਿਰਨਾਵਾਂ ਲਿਖ।
ਘਰਾਂ ਦੇ ਅੰਦਰ ਭੋਗ ਰਹੇ ਬਨਵਾਸ ਅਸੀਂ।
ਰਹੇ ਪਿਆਸੇ ਨਦੀ ਦੇ ਰਹਿ ਕੇ ਪਾਸ ਅਸੀਂ।
ਰੋਟੀ ਦੇ ਚੱਕਰ ਨੇ ਚੱਕਰੀਂ ਪਾ ਛੱਡਿਆ,
ਉਂਝ ਤਾਂ ਬਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਾਂ ਕੁਝ ਖਾਸ ਅਸੀਂ।
ਘੁੱਪ ਹਨੇਰੀ ਰਾਤ ਸੀ ਫਿਰ ਵੀ ਐ ਜ਼ਿੰਦਗੀ,
ਤੈਨੂੰ ਮਿਲਣ ਦੀ ਛੱਡ ਸਕੇ ਨਾਂ ਆਸ ਅਸੀਂ।
ਹਿੰਮਤ ਵਾਲਾ ਦੀਵਾ ਦਿਲ ਦੇ, ਵਿਹੜੇ ਦੇ ਵਿੱਚ ਬਾਲ ਕੁੜੇ।
ਕਾਲੀ ਬੋਲੀ ਰਾਤ ਵਰਗੀਆਂ, ਸਿਰੋਂ ਬਲਾਵਾਂ ਟਾਲ ਕੁੜੇ।
ਆਪਾ ਧਾਪੀ ਦੇ ਆਲਮ ਵਿੱਚ, ਕੌਣ ਕਿਸੇ ਦਾ ਬਣਦਾ ਈ?
ਆਪਣੇ ਹਿੱਸੇ ਦੇ ਸੂਰਜ ਨੂੰ, ਅੱਖਰਾਂ ਵਿੱਚੋ ਭਾਲ ਕੁੜੇ।
ਚੀਜ਼ ਖਰੀਦੇ ਜਾਵਣ ਵਾਲੀ ਜਿਹੜੇ ਤੈਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ,
ਵੱਡੇ ਸ਼ਾਹੂਕਾਰ ਕਹਾਉਂਦੇ ਦਿਲ ਦੇ ਉਹ ਕੰਗਾਲ ਕੁੜੇ।
ਕਾਸ਼ ਕਿ ਧੁੱਪਾਂ ਲੂੰਆਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਪੱਤਿਆਂ ਨੂੰ ਧਰਵਾਸ ਮਿਲੇ।
ਜੜ੍ਹ ਤੋਂ ਹਿੱਲੇ ਬਿਰਖਾਂ ਨੂੰ, ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਕੋਈ ਆਸ ਮਿਲੇ।
ਕੀ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਹੋਇਆ ਅੱਜਕੱਲ੍ਹ ਰੰਗ ਬਦਲਿਆ ਪਾਣੀ ਦਾ,
ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਅਕਸਰ ਪੁੱਛਦੇ ਜਦ ਵੀ ਰਾਵੀ ਬਿਆਸ ਮਿਲੇ।
ਨਾ ਸਾਰਾ ਸ਼ੀਸ਼ਿਆਂ ਵਰਗਾ, ਨਾ ਹੀ ਪੱਥਰਾਂ ਵਰਗਾ।
ਘਰਾਂ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਦੇਵੋ ਯਾਰੋ, ਕੁਝ ਤਾਂ ਘਰਾਂ ਵਰਗਾ।
ਦੁਆਵਾਂ ਲੋਰੀਆਂ ਵਰਗਾ, ਸੁਹਾਗਾਂ ਸਿੱਠਣੀਆਂ ਵਰਗਾ,
ਸਦਾ ਜ਼ਿੰਦਾ ਰਹੇ ਕੁਝ ਤਾਂ, ਗੁਰਮੁਖੀ ਅੱਖਰਾਂ ਵਰਗਾ।
ਹੈ ਖੁਦਗਰਜ਼ ਮੌਸਮ ਇਹ, ਵਿਕਦਾ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਏਥੇ,
ਦਿਲਾਂ ਚੋਂ ਮਾਰ ਨਾ ਲੈਣਾ, ਜੋ ਬਚਿਆ ਜਜ਼ਬਿਆਂ ਵਰਗਾ।