ਮੇਰੇ ਬਾਪੂ ਜੀ ਮੈਨੂੰ ਪੁੱਛਦੇ ਨੇ, ਕਿਤੋਂ ਪਤਾ ਕਰਕੇ ਦਸਿਓ, ਸੰਤਾਲੀ ਵਿੱਚ ਕੌਣ-ਕੌਣ ਹੋਏ ਆਜ਼ਾਦ ਨੇ
ਜਿਹੜੇ ਪਾਸੇ ਵੀ ਤੱਕਿਆ, ਉਧਰ ਹੀ ਵੱਢ ਟੁੱਕ ਤੇ ਖੂਨ ਖਰਾਬਾ, ਬਹੁਤੇ ਸਾਡੇ ਵਾਂਗੂੰ ਹੋਏ ਬਰਬਾਦ ਨੇ
ਮੇਰੇ ਬਾਪੂ ਜੀ ਮੈਨੂੰ ਪੁੱਛਦੇ ਨੇ, ਕਿਤੋਂ ਪਤਾ ਕਰਕੇ ਦਸਿਓ, ਸੰਤਾਲੀ ਵਿੱਚ ਕੌਣ-ਕੌਣ ਹੋਏ ਆਜ਼ਾਦ ਨੇ
ਅਸਾਂ ਨਾ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੁੱਟਿਆ ਨਾ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਮਾਰਿਆ, ਅਸੀਂ
ਨਵਾਂ ਹੀ ਚੜ੍ਹਾਤਾ ਚੰਨ ਲੋਕਾਂ ਨੇ
ਚਿੱਟਾ ਵੇਚਦੇ ਪੁਲਸੀਏ ਫੜ ਲਏ
ਖਬਰ ਅਖਬਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਛੱਪ ਗਈ
ਤੂੰ ਵੀ ਭਗਵੰਤ ਸਿੰਹਾਂ ਇਸ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹ ਲੈ
ਪਹਿਲਾਂ ਵੇਚਣਾ ਤੇ ਫਿਰ ਸੀ ਫੜਨਾ
ਪ੍ਰਮੋਸ਼ਨ ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਸੀ ਉੱਪਰ ਚੜਨਾ
ਢੰਗ ਇਹੋ ਜਿਹਾ ਸੀ ਇਹਨਾਂ ਨੇ ਘੜਨਾ
ਪੈਰ ਪੁਲਸੀਆਂ ਦੀ ਪੂਛ ਉਤੇ ਧਰ ਲੈ
ਖਬਰ ਅਖਬਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਛੱਪ ਗਈ
ਤੂੰ ਵੀ ਭਗਵੰਤ ਸਿੰਹਾਂ ਇਸ
ਭਾਵੇਂ ਹੋਵੇ ਪੁਲਿਸ ਤੇ ਭਾਵੇਂ ਹੋਵੇ ਸਰਕਾਰ
ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਸੁਣਦੇ ਹਾਂ ਇਹੋ ਵਾਰ ਵਾਰ
ਬਖਸ਼ੇ ਨਹੀਂ ਜਾਣਗੇ ਅਪਰਾਧੀ ਤੇ ਗਦਾਰ
ਕੁਰਸੀ ਉਤੇ ਬਹਿ ਕੇ ਇਹ ਸਬਦ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦੇ ਨੇ
ਫਿਰ ਕੀ ਵੱਡੇ ਵੱਡੇ ਮਾਇਆ ਉਤੇ ਡੁੱਲ ਜਾਂਦੇ ਨੇ
ਜਦ ਚੋਰ ਤੇ ਕੁੱਤਿਆ ਦੇ ਸਾਰੇ ਭੇਦ ਖੁੱਲ ਜਾਂਦੇ ਨੇ
ਫਿਰ ਤੁਸੀਂ ਦਸੋ ਕਿਵੇਂ ਰੁੱਕ ਸਕਦਾ ਏ ਭ੍ਰਿਸ਼ਟਾਚਾਰ
ਅਸੀਂ ਤਾਂ
ਮਾਂ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਵਿਆਹੀ ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਸ਼ਹਿਰ ਨੀ
ਜਿੱਥੇ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਹੁੰਦਾ ਨਾ ਹੋਵੇ ਕਹਿਰ ਨੀ
ਭਰਾ ਭਰਾਵਾਂ ਨਾਲ ਨਾ ਰੱਖਦੇ ਹੋਣ ਵੈਰ ਨੀ
ਦਿਨ ਰਾਤ ਹੀ ਰੱਬ ਤੋਂ ਮੰਗਦੇ ਹੋਣ ਖੈਰ ਨੀ
ਮਾਂ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਵਿਆਹੀ ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਸ਼ਹਿਰ ਨੀ
ਜਿੱਥੇ ਰਲ ਮਿਲ ਕੇ ਇੱਕਠੇ ਬਹਿੰਦੇ ਹੋਵਣ
ਜਿਹੜੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੀ ਗੱਲ ਸਾਹਿੰਦੇ ਹੋਵਣ
ਨਸ਼ਿਆਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਗਭਰੂ ਗਰਕ ਨਾ ਹੋਵਣ
ਨਾ
ਚੁੰਨੀ ਤੇ ਪੱਗ ਦੋਵੇਂ ਔਰਤ ਤੇ ਮਰਦ ਦੇ ਸਿਰ ਦੇ ਤਾਜ਼ ਹੁੰਦੇ ਹਨ |ਬੱਚਾ ਜਦੋ ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ ਸਮਝਦਾਰ ਹੋਣ ਲਗਦਾ ਹੈ |ਉਸ ਸਮੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਇਹ ਚਰਚਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ਕਿ ਕਾਕਾ ਹੁਣ ਜਵਾਨ ਹੋਣ ਲਗ ਪਿਆ ਹੈ |ਇਸ ਦੀ ਪੱਗ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਰਸਮ ਕਰ ਲਈਏ |ਫਿਰ ਨਾਨਕਿਆਂ ਨੂੰ ਇਤਲਾਹ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ |ਕਿ ਆਪਾਂ ਫਲਾਣੇ ਦਿਨ ਘਰ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਕਰਕੇ ਕਾਕੇ ਨੂੰ ਬੰਨਾਉਣੀ ਹੈ |ਫਿਰ
ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਕਾਵਾਂ ਮੇਰੇ , ਚੁੰਜਾ ਨਾ ਮਾਰ ਉਏ
ਅੱਲਾ ਦੇ ਕਰਨੇ ਮੈ ਤਾਂ, ਹਾਲੇ ਦੀਦਾਰ ਉਏ
ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਕਾਵਾਂ ਮੇਰੇ। ......................
ਹੱਡੀਆਂ ਤੋਂ ਲਾਹ ਕੇ ਮੇਰਾ ਖਾ ਲੈ ਤੂੰ ਮਾਸ ਕਾਵਾਂ
ਤੂੰ ਮੰਨ ਲੈ ਅਰਜੋਈ ਮੇਰੀ ਤੇਰੇ ਮੈ ਵਾਸਤੇ ਪਾਵਾਂ
ਇੱਕ ਵਾਰ ਤੱਕ ਲੈਣਦੇ ਸੱਚਾ ਪਰਵਦਗਾਰ ਉਏ
ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਕਾਵਾਂ ਮੇਰੇ , ਚੁੰਜਾ ਨਾ ਮਾਰ ਉਏ।
ਸਾਡੇ ਰੰਗਲੇ ਪੰਜਾਬ ਨੂੰ, ਗਿਆ ਚੰਦਰਾ ਗ੍ਰਹਿਣ ਨਸ਼ਿਆਂ ਦਾ ਲਗ
ਨਜ਼ਰ ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਮਾਰ ਗਈ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਸਲਾਮਾਂ ਕਰਦਾ ਸੀ ਜੱਗ।
ਜਿਹੜੇ ਗੱਭਰੂ ਚੁੰਗਦੇ ਸੀ ਮੱਝਾਂ ਬੁਰੀਆਂ, ਹੁਣ ਲਗ ਪਏ ਪੀਣ ਡਰੱਗ,
ਡੌਲ਼ੇ ਖੂਨ ਨਾਲ ਸੀ ਫੜਕਦੇ, ਦਿਸਦੇ ਦੁਨੀਆ ਤੋਂ ਸੀ ਅਲੱਗ।
ਪਠਾਣ ਕੰਬਦੇ ਸੀ ਕਾਬਲ ਕੰਧਾਰ ਦੇ, ਸਾਡੀ ਦੂਰੋਂ ਵੇਖ ਕੇ ਪੱਗ,
ਹਰੀ ਸਿੰਘ ਨਲਵੇ ਵਰਗੇ ਸ਼ੇਰਾਂ ਨੇ
ਭਾਰਤ ਵਰਗਾ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਵੀ ਅਜਿਹਾ ਦੇਸ਼ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ਜਿੱਥੇ ਛੇ ਰੁੱਤਾਂ ਸਾਲ ਵਿੱਚ ਬਦਲਦੀਆਂ ਹੋਣ|ਇੱਥੇ ਗਰਮੀ ਤੇ ਸਰਦੀ ਦੋਵੇਂ ਹੀ ਬਹੁਤ ਪੈਂਦੀਆਂ ਹਨ| ਗਲੇਸ਼ੀਅਰ ਵਰਗੀ ਸਰਦੀ ਤੇ ਜੈਸਲਮੈਰ, ਬਾੜਮੇਰ ਵਰਗੀ ਗਰਮੀ, ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦੀ| ਚਿਰਾਪੂੰਜੀ ਜਿੰਨੀ ਬਾਰਸ਼ ਤੇ ਗੁਲਮਾਰਗ ਵਰਗਾ ਬਸੰਤ ਬਹਾਰ ਹੋਰ ਕਿੱਧਰੇ ਨਹੀਂ ਵੇਖਣ ਨੂੰ ਮਿਲਦੀ| ਹਾਂ ਬੇਸ਼ਕ
ਅੱਜਕਲ ਸਾਡੇ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਕੁੱਤੇ ਰੱਖਣ ਦਾ ਇੱਕ ਰਿਵਾਜ਼ ਜਿਹਾ ਪੈ ਗਿਆ ਹੈ। ਕੁੱਤੇ ਵੀ ਕੋਈ ਦੇਸੀ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਅਲੱਗ- ਅਲੱਗ ਕਿਸਮਾਂ ਦੇ ਰੱਖੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ। ਕਿਸੇ ਵੀ ਘਰ ਵਿੱਚ ਜਾਈਏ ਤਾਂ ਜਿੱਥੇ ਪਹਿਲਾਂ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਨੂੰ ਲੋਕ ਮਿਲਦੇ ਸਨ। ਉਥੇ ਅੱਜਕਲ ਕੁੱਤਿਆਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਵੀ ਘਰ ਦੇ ਡਰਾਇੰਗ ਰੂਮਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਸੋਫਿਆਂ ਤੇ ਸਜ਼ ਧਜ ਕੇ ਬੈਠੇ ਮਿਲਦੇ
ਮਾਰ ਕੇ ਛਾਲਾਂ ਲੰਘ ਗਈ ਸੱਤ ਸਮੁੰਦਰੋਂ ਤੋਂ ਪਾਰ ਪੰਜਾਬੀ ਏ
ਮਾਂ ਦਿਆਂ ਪੁੱਤਰਾਂ ਰਲ ਮਿਲ ਕੱਢਤੀ ਘਰੋਂ ਬਾਹਰ ਪੰਜਾਬੀ ਏ
ਮਾਰ ਕੇ ਛਾਲਾਂ ਲੰਘ ਗਈ ਸੱਤ ਸਮੁੰਦਰੋਂ ਤੋਂ ਪਾਰ ਪੰਜਾਬੀ ਏ ...
ਅੱਜਕਲ ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਪੰਜਾਬੀ ਨੂੰ ਭੁਲਦੇ ਜਾਂਦੇ ਪੁੱਤ ਧਨਾਢਾਂ ਦੇ
ਜਿਹੜੀ ਤੋੜੇ ਰਿਸਤੇ ਨਾਤੇ ਕੀ ਕਰਨਾ ਇਹੋ ਜਿਹੀਆਂ ਕਾਢਾਂ ਦੇ
ਸਿੱਧੀਆਂ ਗੁਰੂਆਂ ਨਾਲ ਕਰਾਉਂਦੀ