ਇਕ ਭਾਰਤੀ ਜਾਤੀ ਵਿਚ ਵੰਸ਼ਵਾਦ ਹੈ ਜੋ ਕਿ ਇਕ ਆਮ ਮਿਥਿਹਾਸਕ ਪੂਰਵਜ ਤੋਂ ਸਦਕਾ ਮੈਂਬਰਾਂ ਦੀ .ਲਾਦ ਦੁਆਰਾ ਅੰਤਰ ਵਿਆਹ ਕਰਾਉਣ 'ਤੇ ਪਾਬੰਦੀ ਲਗਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਹਿੰਦੂ ਵਿਆਹ ਦੇ ਗੱਠਜੋੜਾਂ ਨੂੰ ਨਿਰਧਾਰਤ ਕਰਨ ਵਿਚ ਇਕ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਕਾਰਕ ਹੈ. ਨਾਮ (ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ: "ਪਸ਼ੂਆਂ ਦੇ ਛਾਂਗਣ") ਦਾ ਸੰਕੇਤ ਹੈ ਕਿ ਸਮਕਾਲੀ ਵੰਸ਼ ਭਾਗ ਇਕ ਸਾਂਝੇ ਪਰਿਵਾਰ ਵਜੋਂ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਸੀ, ਜਿਸ ਵਿਚ ਧਨ ਸਾਂਝੇ ਹੁੰਦੇ ਸਨ. ਗੋਤਰਾ ਮੂਲ ਰੂਪ ਵਿਚ ਬ੍ਰਾਹਮਣਾਂ (ਪੁਜਾਰੀਆਂ) ਦੇ ਸੱਤ ਵੰਸ਼ ਹਿੱਸਿਆਂ ਦਾ ਹਵਾਲਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਜਿਹੜੇ ਸੱਤ ਪੁਰਾਣੇ ਦਰਸ਼ਨਕਰਤਾਵਾਂ: ਅਤਰੀ, ਭਾਰਦਵਾਜਾ, ਭ੍ਰਿਗੁ, ਗੋਤਮ, ਕਸ਼ਯਪ, ਵਸ਼ੀਥ ਅਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਮਿੱਤਰ ਤੋਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੇ ਗਏ ਉਤਰਾਅ ਚਿੰਨ੍ਹ ਦਾ ਪਤਾ ਲਗਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਅੱਠਵਾਂ ਗੋਤਰਾ ਜਲਦੀ ਹੀ ਜੋੜਿਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਅਗਸ੍ਤਯ, ਦਰਸ਼ਕ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ ਦੱਖਣੀ ਭਾਰਤ ਵਿਚ ਵੈਦਿਕ ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਦੇ ਪ੍ਰਸਾਰ ਨਾਲ ਨੇੜਿਓਂ ਜੁੜੇ ਹੋਏ ਸਨ. ਬਾਅਦ ਦੇ ਸਮੇਂ ਵਿਚ ਗੋਤਰੇ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਫੈਲ ਗਈ ਜਦੋਂ ਕਿਸੇ ਬ੍ਰਹਿਮਣ ਦੇ ਵੰਸ਼ਜ ਨੂੰ ਇਕ ਵੈਦਿਕ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਦੀ ਆਪਣੀ ਲਾਈਨ ਦਾ ਦਾਅਵਾ ਕਰਦਿਆਂ ਉਚਿਤ ਠਹਿਰਾਉਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤੀ ਗਈ.
ਇਕੋ ਗੋਤ ਦੇ ਮੈਂਬਰਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਵਰਜਣ ਦੀ ਪ੍ਰਥਾ ਦਾ ਉਦੇਸ਼ ਗੋਤਰਾ ਨੂੰ ਵਿਰਾਸਤ ਵਿਚ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਦਾਗ-ਧੱਬਿਆਂ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਰੱਖਣਾ ਸੀ ਅਤੇ ਹੋਰ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਘਰਾਣਿਆਂ ਨਾਲ ਵਿਸ਼ਾਲ ਗੱਠਜੋੜ ਦੁਆਰਾ ਇਕ ਖ਼ਾਸ ਗੋਤਰਾ ਦੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਨੂੰ ਵਧਾਉਣਾ ਸੀ. ਕੁਝ ਹੱਦ ਤਕ, ਗ਼ੈਰ-ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਸਮੂਹਾਂ ਦੁਆਰਾ ਬ੍ਰਾਹਮਣਾਂ ਦੁਆਰਾ ਸਮਾਜਕ ਸਨਮਾਨ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਇਸ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਨੂੰ ਅਪਣਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ. ਮੁallyਲੇ ਤੌਰ 'ਤੇ, क्षत्रिय (ਯੋਧਾ-ਰਵੀ) ਵੀ, ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਆਪਣੇ ਖ਼ਾਨਦਾਨ ਸਨ, ਮੁੱਖ ਰਵਾਇਤੀ ਸਨ ਚੰਦਰ ਅਤੇ ਸੂਰਜੀ ਰਾਜ, ਜਿਸ ਦੇ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਮਹਾਂਕਾਵਿ ਦੇ ਨਾਇਕ ਕ੍ਰਮਵਾਰ ਮਹਾਂਭਾਰਤ ਅਤੇ ਰਾਮਾਇਣ ਦੇ ਸਨ. ਮਹਾਂਕਾਵਿ ਅਜਿਹੀਆਂ ਵੰਸ਼ਜਾਂ ਦੀ ਵਿਲੱਖਣਤਾ ਨੂੰ ਨਿਰਧਾਰਤ ਕਰਨ ਲਈ ਇੱਕ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਾਫ ਤਸਵੀਰ ਪੇਸ਼ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ; ਵਿਆਹ ਦੇ ਗੱਠਜੋੜ ਖੇਤਰੀ ਵਿਚਾਰਾਂ ਤੋਂ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਹੋਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦੇ ਹਨ. ਬਾਅਦ ਦੇ ਸਮੇਂ ਵਿਚ, ਕਸ਼ੱਤਰੀ ਅਤੇ ਵੈਸ਼ਯ (ਵਪਾਰੀ-ਵਪਾਰੀ) ਨੇ ਵੀ ਆਪਣੇ ਸਮੂਹਾਂ ਲਈ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਲੱਗਦੇ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਗੋਤਰਾ ਜਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਗੁਰੂਆਂ (ਅਧਿਆਤਮਕ ਮਾਰਗ ਦਰਸ਼ਕ) ਦੇ ਗੋਤਰਾ ਨੂੰ ਮੰਨਦਿਆਂ, ਇਕ ਫੈਸ਼ਨ ਵਿਚ ਗੋਤ੍ਰ ਦੀ ਧਾਰਣਾ ਨੂੰ ਅਪਣਾਇਆ, ਪਰ ਇਹ ਨਵੀਨਤਾ ਸੀ. ਕਦੇ ਵੀ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ.